Tripje langs Australië, Indonesië en in Qatar

Hoooooooooooiiiiiiiiiii.

Vandaag was het dan zover. Vandaag was ik namelijk “on top of the World”. Letterlijk voor deze keer. Dus het is zeker even speciaal om dat even te melden. Maar voordat ik het daar over ga hebben wil ik jullie eerst de rest van mijn week vertellen.

Dus ik begin met gisteren, want de dagen daarvoor waren zoals gewone werkdagen. Geen speciale dingen, vroeg opstaan, laat terugkomen en dan moe naar bed. En gisteren dacht ik dat het weer zo’n dag zou gaan worden. ’s Ochtends begon het namelijk zo. Hier een survey, daar een plaatje de grond in slaan. Een beetje van het gebruikelijke dus. Maar ’s middags werd er ineens gevraagd of ik mijn paspoort mee had genomen, want anders kon ik mee naar de ‘Rotterdam’. En gelukkig, mijn paspoort zat in mijn tas.

De ‘Rotterdam’ ligt in het dock voor onderhoud. En wij moesten daarheen om onze survey apparatuur eraf te halen. De ‘Rotterdam’ komt namelijk niet meer terug naar het project. Het schip lag in het ‘Dubai Maritime City’. En omdat dit een internationale haven is, zijn ze hier erg streng qua beveiliging. Zelf zo streng dat we van tevoren een safety briefing moesten volgen. Deze vent deed daar 40 minuten over, maar dit is de samenvatting: Nergens roken, draag veiligheidskleding, ga niet in zuurstofloze ruimtes (duhh!!) en gebruik je hersenen voordat je iets doet. Dus wat hij in 40 minuten deed, kan ik in één zin af. Hierna mochten we na het invullen van nog meer papieren en wat gesmeek naar binnen.

Op de ‘Rotterdam’ zijn we direct naar de brug toe gegaan. Hier hebben we de surveyspullen gepakt, totdat we tot de conclusie kwamen dat niet alles daar was. Er kwam namelijk ergens een signaal vandaan, maar niet vanaf de brug. Dus dat werd zoeken. Het schip is toch alleen maar 186 meter lang. Na veel gezoek en gevraag vonden we iemand die wist waar het was. Dus hebben we daar al het spul eruit gehaald, waarna we uiteindelijk na 5 uur ‘Dubai Maritime City’ weer buiten waren. Gelukkig ook maar, want het was namelijk al 7 uur in de avond.

En vandaag was het dan tijd om naar ‘The World’ te gaan. Eerst moest ik hier nog wat paaltjes slaan op het project. Nadat dit half was geluk werd ik opgepikt om naar ‘The World’ te gaan. Hier hebben we, kwamen we later achter, wel enkele overtredingen begaan. We zijn namelijk in Australische, Indonesische en Indische wateren geweest, en zijn zelf in Qatar en Oman geweest, en dat alles zonder visum. Oeps!!! Wij maakten er zelf ook grapjes over, zoals dat we in 5 minuten om Australië heen zijn gevaren. Niemand kan dat zeggen hè.

We moesten een survey doen op de eilanden die Oman, de Emiraten en Qatar moesten voorstellen. Iemand gaat daar een projectje beginnen, en wij waren ingeschakeld om te kijken of het eiland en nog steeds bijlag als dat het zou moeten zijn. Eerst hebben we de wateren rond deze eilanden in kaart gebracht. Dit kostte ons ongeveer 3 uur. Suresh had de survey gedaan, Rashendra en ik hebben de wacht buiten gehouden om aan te geven waar het ondiep was.

Na de lunch gingen we voor de Topo survey. Dit was eigenlijk wel zeer speciaal, zeker omdat je weet dat op die plek haast niemand staat, terwijl het zo bekent is. En toch was het zwaar. En dit kwam niet alleen door de hitte. Ik heb alles langs de waterlijn gelopen, waar ik eigenlijk constant tot mijn enkels wegzakte. Maar diep van binnen vond ik dat helemaal niet erg. Ik liep hier namelijk wel even, hè. Ik voelde even geen hitte meer. Wat was dat geweldig zeg. En samen met Rashendra en Suresh was het ook dikke pret. Shit man, wat was dat vet.

Eenmaal terug op het hotel was het foto’s bekijken en cake eten. Ik had vanochtend een chocoladecake gezien in de keuken en maakte een grapje door ze te bedanken voor het heerlijke cadeau. Ze moesten er hard om lachen. Maar toen ik op het punt stond om weg te gaan riepen ze me. Ik was namelijk mijn cake vergeten. Kreeg ik toch gewoon dat hele ding mee. Dus die hebben we net met alle surveyors op het kantoor zitten op te peuzelen. Leuke afsluiting van een mooie dag.

Laterrrzzz